Garnale

Garnalen

Nog twee weken en dan is het vakantie, wordt tijd ook. Na een erg lange periode in de VS is het fijn om thuis te zijn. Eigenlijk is het fijn om je familie weer om je heen te hebben. De weekenden zijn het lastigst als je in het buitenland bent, dan mis ik de huiselijke gezelligheid.

Helaas komt op maandag middag het verzoek om nog voor anderhalve week af te reizen naar India. Woensdagochtend begint het ritueel weer, vroeg opstaan, taxi voor de deur, inchecken bij de wonder blauwe KLM balie met meest vriendelijke glimlach van de ochtend, espresso in de lounge, in de loop van de tijd wordt alles haast een gewoonte.

Een moslim die last van darmkrampen heeft, het is te ruiken, zit naast me. Heeft in één keer aandrang, vraagt in onbeholpen Engels iets over zijn tas en spoed naar de mooie en schone daarvoor aangelegde vertrekken. Op weg naar mijn tweede espresso maakt een half dronken Amerikaan drukte om de achter gebleven tas van mijn buurman. Zijn vrouw, ook niet helemaal nuchter, spoort haar man aan. Voordat ik er erg in heb staat de veiligheidsdienst al om de tas heen te koekeloeren. Als ik het uitleg wat er aan de hand is, ben ik de gebeten hond. Paspoort, ticket laten zien, vragen wat ik doe en of ik mijn buurman ken en hoe ik weet dat hij met haast naar het toilet moet. Ja het valt niet mee om een oplettende burger in eigen land te zijn.

Collega reist met me mee, in zijn 57 jaar de eerste keer naar India. Ogenschijnlijk een rustige man die elke dag 30 km heen en weer naar zijn werk fietst. We ondergaan de reis zoals het hoort, in volkomen rust.
Vanaf Mangelore gaan we met de rustige chauffeur naar de Fabriek. Toch vang ik wat trekjes van mijn buurman op die me niet vreemd zijn. Het opzij schuiven in de auto als een vrachtwagen voor Nederlands maatstaven te dicht bij komt.
Ja het is wennen.

Regenseizoen is iets wat ik niet ken, heftige regenbuien ook in India heb ik meerdere keren ondervonden. Ook hier weer een machtige ervaring, volop noodweer met heftige wolkbreuken, donder, bliksem en dan weer zon.
Hoe moet je als witneus jezelf hier door heen bewegen. Als ervaring gebruik ik de mensen die hier wonen en maak dan mijn eigen beslissingen. Heb een opvouwbare paraplu bij me die in een eerste aanval van moeder natuur me beschermt. Opvallend zijn mijn leren veiligheidslaarzen, krijg daar veel bewonderenswaardige commentaren over of iedereen heeft straal de gek met me, het zal zo zijn, mijn voeten en broekspijpen blijven droog.

De rit van de fabriek naar het statige hotel gaat volledig bij nacht. Vrijwel al het tegemoet komende verkeer rijdt met groot licht. Je ziet ze dus wel aankomen, waar je zelf rijdt is een gok. Denk dat de chauffeur zo zijn eigen methode ontwikkeld heeft om zich door de lichtzee heen te wurmen. Naast me op de achterbank wordt er anders over gedacht, angstvallig worden de stuurman kunsten gade geslagen van de chauffeur en de naderende chauffeurs. Op enige afleiding wordt niet gereageerd, alleen vele lichaamsbewegingen en verontwaardigdingen worden gedeeld. Aan alle leed komt een einde, het bier smaakt goed en de reuze garnalen nog beter.

Hulde

Gosse