Karre maar

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik iets geschreven heb op dit blog. Er is zo veel te zien wanneer je reist en het is eigenlijk verwondelijk hoeveel je daar ook weer van vergeet. Op dit moment ben ik in Chhadval, Maharashtra, India. Voor mijn werkgever Suzlon mag ik daar drie weken op een fabriek passen. De plantmanger heeft family leaf en er is een vervanger voor nodig. Dit is een uitdaging die ik graag aanneem.
Deze omgeving blinkt niet uit in welvaart, je kunt dat zien aan de huizen, de omgeving en ook aan het verkeer. Bij welvaart hoort ook transport en dat is hier weinig. Misschien maar goed ook want de infrastructuur loopt achter op andere delen van het land. De wegen zijn slecht, hierdoor wordt gelukkig ook de rechtervoet ingehouden en gaan we met een bejaarde snelheid over de paden.
Zo vlak voor het regenseizoen zie je veel mensen op het land om de laatse hand te leggen aan de nodige werkzaamheden. Ploegen en zaaien, dit is haast allemaal handwerk. Veel boeren doen dit allemaal met de hand, de ploeg en de familie ervoor. De wat meer fortuinlijke boer heeft een os of soms wel twee en die ploegen gezamelijk met de boer. De ploegen zijn van hout bij het hand ploegen, bij twee ossen zie je al ijzeren ploegen. Ik heb meer naar het noorden ook tractors gezien met twee scharrige ploegen en zelfs al wentelploegen. De percelen zijn niet groot meestal een kwart bunder of zelf nog kleiner.
Nu het regenseizoen is aangebroken zie je de kracht van de natuur, eerst met het geweldige onweer en het vele water wat valt. Later de kracht van alles wat kan kiemen. Volledige bruine donkere kantige heuvels en ruwe bergkammen veranderen in twee dagen tot groene gloeiende heuvels. De boeren zijn volop bezig om het water af te voeren naar plekken waar ze het opvangen om in wat drogere tijden gebruik van te kunnen maken. Overal zie je kleine reservoirs, gemaakt van stenen en leem zoals wij soms op vakantie een beekje proberen te temmen. Tussen heuvels in zijn grotere kunstwerken gemaakt en zie je soms kleine stuwmeertjes. Deze stuwdammen houden het niet altijd en hier en daar zijn dus ook kleine rampen te zien.
Verbazingwekkend is hoe de roadside people, dat zijn mensen die in kleine hutje langs de kant van de weg leven, overleven in deze harde natuur. Hutjes zijn bedekt met plastic kleden van allerlei kleur en lappen. Meestal is het maar een paar viekante meter waar deze mensen op leven. Met groot respect zie ik elke ochtend en avond wanneer ik naar de fabriek rijdt deze mensen hun dagelijkese dingen doen. Kleine kinderen spelen rond de tent met stokjes en wat plastic, moeder is de kleren aan het wassen in een beekje en vader zal aan het werk zijn als dagloner bij een boer of bij ons in de fabriek. Als je stopt om te kijken hoe men daar nu eigenlijk leeft doet de chauffeur er alles aan om dat niet te laten zien. Hij wil eigenlijk niet dat je deze ook in zijn ogen elende ziet. De mensen ontvangen je groots en zijn trots op hun bedoening. Van het weinige wat ze hebben willen ze met alle geweld dat je wat aanneemt en willen er beslist niets voor terug hebben. Gelukkig heb ik geleerd om de oudste te herkennen en deze ongemerkt mijn waardering te laten merken.
Na afloop van het bezoek zeg ik tegen de chauffeur; Karre maar.
Hulde Gosse.