Hotel zonder kamer

Slapen in een hotel is in India altijd weer een bijzondere gebeurtenis. In een guesthouse weet je waar je aan toe bent. Een bed wel of niet beslapen, soms een beetje smoezelig je bent moe van de reis en wilt eigenlijk haast overal wel slapen. De volgende ochtend douche je het er wel weer af als er water is. Met een beetje geluk is het dan nog lauw ook.
Van een hotel verwacht je eigenlijk wel wat meer luxe.

Deze keer had ik een hotel in een voor Indiase begrippen keurige wijk. Niet al te veel toeterende auto's geen blaffende honden en zeker geen stinkende bulten met rotzooi. Het zag er prima uit. Eenmaal op de vijfde verdieping aangekomen, begon het er eigenlijk al wat verdacht uit te zien. Een timmerman was s'avonds om 11 uur nog met de vloer bezig. De kamer zag er keurig uit, airco zoemt, en tv brult over de BOM BLAST in Mumbai. De meest erge beelden worden getoond, zoiets zie je niet in ons beschermde landje. Kinderen, vaders en moeders die vertellen wat er gebeurt is en hoe erg anderen er aan toe zijn.

Het valt me niet op hoe klam het in de kamer is. Na een broeige nacht met weinig slapen (ik geef mijn presentatie voor de volgende dag maar de schuld) wordt ik de volgende ochtend om 5.30 op geschrikt door de bel. Snel na de deur, en ja wel, of ik ook was goed heb. Ik brom de man toe dat dit nog niet het geval is. 6.30 de telefoon rammelt, hoe laat ik naar de ontbijt zaal zal gaan en hoe ik dan mijn ei wil hebben. Het gedrag wordt er van mijn kant niet fraaier op. Kwartier later de bel weer. Met frisse tegenzin spring ik uit bed, struikel over mijn keurig gepoetste schoenen. Neem voor de zekerheid een stoel en lamp mee naar de grond, en struikel naar de deur. Een vriendelijke lachende jongedame in klederdracht overhandigd mij met een good morning Sir de Puna Express, het dagblad van de stad en natuurlijk met alle ellende van de avond daar voor er in.

Dan maar krant lezen met een kopje thee er bij. Na wat gestoei met de waterkoker zettel ik me in een gerievelijke stoel bij het raam. De telefoon gaat, hoe laat ik het hotel verlaat, Tja nog niet aan gedacht. En meld dat het zeker zaterdag wordt.
Terwijl ik me douch gaat de telefoon alweer, met gevaar voor eigen leven neem ik op, Driver is arrived Sir. De Timmerman was onder tussen ook maar begonnen te timmeren, ja zo heet die man nu een keer. Onder tussen is de mini bar opgenomen en nog een keer gebeld over de Driver.

Na een dag werken en eten bij de 1000 eiken. Wil potverdrie de hotelkamerdeur niet open. Bij de Balie wordt doodleuk gezegd. Sorry Sir we are over booked. Gelukkig laat ik me niet zo snel meer imponeren door een vriendelijke balie medewerker en zeg, waar slaap ik dan vannacht. Daar had deze man niet van terug en wist het niet. Na keurig gezegd te hebben dat hij een probleem heeft en niet ik. Wordt de manager maar gebeld. Niet dat hij zin heeft, maar komt toch maar uit zijn bed. Er wordt de suite voor mij geregeld. Een keurige overweldigende kamer van alle gemakken voorzien.

Het was te overzien het kloppen, aanbellen en telefoon laten rammelen was hier nog intensiever, Maar ja voor zo'n service betaal je dan ook.

Hulde

Gosse