Zonen in as

Bezoek door de Duitse klant komt tot een bevredigend einde. Inspectie is altijd spannend, vooral als je er slechte herinneringen aan over hebt gehouden. In dit specifieke geval was dat het makke, elke baasje die met de oplevering van doen heeft loopt gespannen rond. Aandachtig wordt elke beweging van de jonge Duitse man gade geslagen. Elk woord wordt gewogen, elke vraag gesteld en elk antwoord, met de Duits Engelse tongval, direct opgeschreven. Hoffelijkheid met veel egards wordt de gastvrijheid geëtaleerd en opgedrongen.

Dag één is een succes, opgebouwde spanning valt van de Indiase gezichten.
Dag twee komen de minors naar voren, gelukkig kunnen die worden opgelost.
Dag Drie is de inspectie een succesvol feit te noemen en laat ons allen juichen.

Dag twee sta ik in de ochtend te wachten op de stoep van het hotel, de inspecteur moest nog even snel iets van de kamer halen. Onze loodzware handbagage met laptop en andere benodigdheden staan al in de auto. Ik sta naast de portier en zijn hulp, ietwat onwennig staan de heren in strak uniform naast mij wat te drentelen. De situatie is wat ongewoon, klant hoort in de auto te zitten en niet naast hun op de stoep. Gelukkig komt daar een auto aan, direct in slag orde. Glimlachend de deur van de passagier open doen, een grijze slanke aristocraat stapt uit. Met de gedachte van vriendelijkheid kost niets, open ik de schoon gepoetste glazen hotel deur voor de aristocraat. Een warme glimlach krijg ik terug en een uitgestoken hand. Of ik naar mijn werk ga, antwoord ik direct met dezelfde wedervraag. Blijkt dat we beiden op weg zijn naar ons werk, alleen de directeur van het Taj hotel is al ter plaatse. Beleefd wisselen we de visite kaartjes uit en gaan elk een kant op.

Nu ik een kaartje heb kan ik de directeur mooi even bedanken voor het geweldige verblijf, de uitstekende bediening, rijk gesorteerde restaurants. Uit een ergerlijke gewoonte wil ik iedereen altijd iets meegeven. Het barbecue restaurant gevestigd in de openlucht op het dak van het hotel is alleen maar in de weekenden open. Geschreven stond ‘als het BBQ restaurant door de week ook geopend zou zijn was mijn bezoek niet te overtreffen geweest.

Donderdagavond is het feest, de inspectie is afgerond zonder noemenswaardige zaken en kan als geslaagd in de boeken. We worden uitgenodigd om mee te komen eten bij een restaurant gelegen aan het strand. We instrueren onze chauffeur om achter onze collega’s aan te rijden. De arme man moest alle zeilen bijzetten om de grand idiote die voor ons rijdt bij te houden. In deze gevallen gewoon door het zijraam kijken en als een struisvogel je kop in het zand te steken.

Eten met collegae in India is altijd een vermakelijk schouwspel, de keuze is ruim en er worden veel woorden gebruikt om te bestellen. Natuurlijk is de natuurlijke leider er om de zaken in het juiste vat te gieten. Directief en tot tweemaal toe controleren of de restaurant houder het wel goed opschrijft. Of dat de kok wel kan lezen, maakt niemand zich schijnbaar druk om.
Terugkomend in ons hotel wacht er een verrassing. Voor ons is er speciaal een tafel klaargezet, jawel op het dak. Het nachtelijk uitzicht over de uitvarende vissersvloot naar zee is voortreffelijk. Genieten van ons groot glas Indiase bier, praten we na over het vrachtauto ongeluk wat zich voor onze ogen afspeelde op de lange nachtelijke rit.

Deze truck oplegger combinatie, geladen met een zeecontainer, had ons net ingehaald. Al een hele tijd was deze gehaaste rijder bezig geweest om ons in te halen. Op het moment dat het eigenlijk net niet kon, heb ik onze chauffeur gemaand om nog maar een tandje langzamer te gaan zodat we geen last meer zouden hebben van deze opdringerige achterbuur.

Inhalen overdag is al hachelijk, in de donkere nachtelijke uren kun je wel stellen, levensgevaarlijk. Niet elke weggebruiker voert volledig en deugdelijke verlichting, je kan feitelijk vaststellen dat het zware en lichte transport alleen met grootlicht haar weg zoekt in de nachtelijke duisternis. Het kan zomaar zijn dat een voorganger of erger een geparkeerde zwaargewicht geheel zonder achterlicht of verlichting rijdt of staat.

We zien even niets door al het stof, gelukkig reageert onze driver hier primitief op en gaat direct in de ankers. Langzaam vervolgen we onze onzekere weg en zien daar één koplamp schijnen en de monstertruck ligt op haar rechter zijde tegen half, met de cabine, tegen een boompje aan.

Je wilt op zo’n moment uitstappen en kijken of er iemand eerste hulp nodig heeft. De chauffeur geeft gas en zegt dat dit niet ons probleem is.

De volgende ochtend zien we op de plek des onheil alles nog precies zo liggen als 12 uur daarvoor. Langzaam gaan we als heuse ongeluktoeristen aan dit nachtelijke drama voorbij.

In de middag is mijn vlucht naar Baroda, op weg naar het vliegveld passeren we weer de overblijfsels van de vrachtwagen combinatie die in haar val een tegemoet komende auto heeft geraakt. Mijn chauffeur heeft ondertussen al ontdekt wat de gevolgen zijn van deze nachtelijke ramp. Vier doden en een zwaar gewonde. Alle vier inzittenden van de auto kunnen het niet meer navertellen. De in onze ogen roekeloze chauffeur zal verder moeten zonder zijn rechterarm. Omdat de jonge jongens die in de auto zaten uit een andere hoek van het land komen zullen hun moeders hun zonen in as thuiskrijgen.

Hulde

Gosse