Reizigers Blues

Elke reis heeft eenzelfde ritueel, reisdocumenten, koffers gepakt en gaan. In mijn geval naar schiphol met de trein, je weet dat het soms niet goed gaat. Toch deze ochtend gaat het voortreffelijk tot Amersfoort en daarna wat gesteggel met langzaam rijdende treinen. Niets om ongerust over te worden. Toch zie je om je heen mensen die hoogstwaarschijnlijk hetzelfde einddoel hebben, wat op hun bankje heen en weer schuifelen. Horloges worden bekeken, zoals een wiskundeleraar uit een grijs verleden met een bepaalde tik ook deed. Eerst zorgvuldig het uurwerk bekijken dan even aantikken en als laatste gebaar het precisie uurwerkje tegen het oor aanhouden. Om dan te constateren dat je het zelf bij het verkeerde eind hebt wat de tijd betreft.

Nu nog geen enkele reden tot paniek. De mensen waar ik tegen over zit, vader en dochter, reizen ook hetzelfde stuk lijn. De vader gaat naar Moskou en de liefdevolle dochter, Marije, brengt haar vader tot aan de balie en gaat dan terug naar Amsterdam alwaar de studie rechten tot een goed einde gebracht moet worden. Gek genoeg komt het gesprek op skûtsjesilen en vogeltellen. Beide gespreksonderwerpen ingebracht door Marije en met vuur en vlam onderhouden door de vader. Als ik hem daar bij een kopje koffie nog even over ondervraag in de lounge van de KLM. Weet hij me te vertellen dat het eerste vriendje van dochterlief deze hobby’s had en nu vele jaren later het vreemd genoeg nog altijd op tafel wordt gehaald als er vreemden bij zitten.

Ik heb me laten ringeloren denk ik later, gewoon met beide oren in een leuk verhaal laten meevoeren en niet naar de ware mensen gekeken. Ja, soms gaat het verhaal zoals het gaat zonder dat je er nog invloed op wilt of kunt hebben.

De nieuwe veiligheids maatregelen zijn van kracht geworden op schiphol, en daar moeten naar mijn smaak vooral de handhavers aan wennen. Hoe duidelijk de regels ook zijn omschreven, er zijn altijd mensen die denken dat het alleen voor terroristen geldt. Dit kan en houdt de boel goed op. Je ziet nu bij de vele uitgangen lange rijen reizigers staan en mensen die morrend hun bezittingen afstaan. Ja, het valt niet mee om alle maatregelen in de gaten te houden.

De vlucht gaat voortreffelijk, lekker bij het gang pad. Geen gedonder met mensen die van alles willen. Je kunt het soms beleven dat iemand het te warm en koud heeft, en dan die stewardess de zaken maar laten regelen. Nee, gezellig naast een gezinnetje uit Oklahoma die bij hun wortels waren kijken in Berlijn. Deze vriendelijke mensen waren alweer de vijfde generatie. En waren nog nooit in Europa geweest, deze reis zat aan een erfenis vast. Als de erfenis aanvaard werd dan moet het ouderlijke huis bezocht worden, althans waar het gestaan had. Ook de begraafplaats, joods in dit geval, moest bezocht worden. Wat valt nu iemand uit Oklahoma op aan Duistland en Nederland. In ieder geval de kleine auto’s en de onbesuisde vaart dat dit blik kan hebben. Drie mensen uit Oklahoma die een busje huren van Amerikaanse makelij in Amsterdam en dan in één ruk naar Berlijn rijden. Met stijgende verbazing wisten ze te vertellen dat er geen fatsoenlijke wegbewijzering is in Europa aanwezig is. Men is namelijk gewend dat de oost west verbinding altijd een even getal is en dat dit altijd aangevuld wordt of je oostelijk of westelijk rijdt.

Dat wij geen rechte wegen kunnen aanleggen heeft volgens mijn medereizigers te maken dat Europeanen geen wiskundig inzicht hebben. Waar kwam deze vijfde generatie ook al weer vandaan?

Het is meer dan druk op de luchthaven waar ik aankom. Lange rijen met mensen die de USA binnen willen. Voor mijn gevoel heerst hier een zekere gelatenheid. Het is zo en wordt ook niet meer anders. Ook de rijen om verder te reizen kosten me veel tijd. Om deze tijd te doden luister ik via mijn ipod naar onvervalste blues uit Louisiana en krijg de reizigers blues over me

Hulde,

Gosse