Suzanne

Regen en harde wind teisteren de ramen van de coupé, het ruikt naar natte haren en slechte adem. De reis naar Pipestone is weer begonnen, amper vier dagen thuis en nog niet over de jetlag heen. Plicht roept zal ik maar zeggen. Alles went zelfs reizen, of toch niet echt. Wintertaferelen zouden het oog moeten strelen, schaatsers die zich voort ploegen tegen de dichte oosten wind in. De geur van warme chocolademelk en koek zouden de neus moeten prikkelen, het vlies van de chocolademelk moet aan je gehemelte blijven kleven. De oren bevroren en de vingers tintelend in de wanten. Nee ik zit in een bedompte trein die veel te warm is, het zweet loopt langs mijn oksels langs de gekweekte vetrollen naar de rand van mijn onderbroek. En dit is nog maar het begin van de 20 uur durende reis over ruim 6500 km. Gelukkig kan dit zittend worden afgelegd.

Mensen zijn gehaast en willen niet van wijken weten op schiphol. Soms zie je dat de mensen om je heen een blik in hun ogen hebben die op oneindig staan. Dat moet vandaag ook zo zijn, grimmig is de sfeer bij de rij van het loket. Natuurlijk gaat het volgens de omstanders te langzaam, en hoe moet het nu straks bij het inchecken. Mijn Moeder zegt altijd; een mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest en wat nooit komt opdagen. Dat zal voor deze dag zeker gelden.

Wie, wat en waar naar toe, dat zijn de bekende vragen. Wie heeft de koffer ingepakt, wie is de eigenaar. De veiligheidsbeambte doet haar best, een grapje moet kunnen denk ik. Ja dat had ik gedacht, en de speciale behandeling is mijn loon. Je moet toch wat doen om de tijd te doden.

Zonder dat ik het weet wordt ik gadegeslagen door een man die later probeert een praatje aan te knopen over werk en meer van die dingen. Op zeker moment ben ik er uit, deze man wil zieltjes winnen voor eigen gewin. Wat moet je hier nu weer mee, hard afslaan, vriendelijk duidelijk maken dat ik hier niet van gediend ben of het maar toestaan en proberen te ontdekken wat zijn strategie is. En welke trucs hij uit de kast gaat halen om mij te overtuigen van zijn gelijk. Vriendelijkheid kost niets, dus ik kies voor de eerste optie.

En daar is zij opeens en neemt je mee naar een bankje, deze staat niet aan het water maar gewoon op een vliegveld. Duizend luchtschepen gaan voorbij, en het wordt maar niet later. En als ik wil zeggen dat ik… komt alles tot leven.
Ik wil met haar mee gaan, samen naar de overkant. Ze houdt al mijn gedachten in haar hand.

Cohen heeft me in één keer in de besnijdenis. Een klein meisje, met het down syndroom, speelt met haar pop en neemt me mee op haar reis naar haar wereld. Volledig geef ik me over aan haar spel en wereld. En schrik volledig waker als haar moeder roept om mee te gaan.

Suzanne

Hulde Gosse