Buffel land

Zonder er erg in te hebben kun je in Minnesota hele einden auto rijden en het dan het gevoel hebt dat je ergens komt. Als ik het gas pedaal wat dieper indruk komt er een donker gegrom van de acht cilinder onder de motorkap vandaan. De zware machtige Dodge springt dan ogenschijnlijk moeiteloos vooruit. De meters asfalt vliegen onder de hoge vierwiel aangedreven auto door. Ik schaam me het eerste half uur altijd een beetje. Zo’n grote wagen en brandstof verslindend monster, in het begin lijkt het een volkomen overbodige luxe. Als het eind doel dichter bij komt en de wegen niet meer zijn als een sintelpad ben ik weer tevreden over de keuze van dit extreme voertuig.

De beide Indiërs die mee reizen hebben een groot gedeelte van de drie en half uur durende rit geslapen. Ik moet dan altijd even aan Jacob denken, hij slaapt ook in elke stoel waarin hij zit. Het moet haast wel een zegen zijn om zo gemakkelijk overal te kunnen slapen. We zijn op weg naar een gebied waar onze organisatie een tien tal windmolens aan het bouwen is.
Het enige dorpje in de buurt heet Rutven en ligt in de staat Iowa. Dit dorpje bestaat uit een aantal huizen van vergaande glorie, een makelaar zou zeggen, gedateerd. Er is één uitspanning die gedreven wordt door een familie. Vader en Opa in de keuken, Oma achter de tap, en Moeder met de dochter in de bediening. Aan deze vijf mensen is te zien dat het eten bijzonder voedzaam moet zijn. Ik denk zo dat onze badkamer weegschaal de gewichten van de mensen afzonderlijk niet meer kan weergeven. Anders gezegd 125 kilo plus, ik verbaas me dan ook nu weer dat deze mensen zich kunnen voortbewegen. Het menu is duidelijk, Hap van de dag is iets onduidelijks met exotische naam. Verder allerhande burgers met brood en friet. Als ik naar een uitsmijter vraag, is dit onmogelijk want dat eet je alleen als ontbijt en het is nu lunchtijd. Dan de Hap van de dag maar, ja jammer net uit verkocht. Na wat zoeken dan maar een hamburger speciaal, mij Indiase vrienden willen graag iets vegetarisch. Daar weet de Moeder iets op, een vegetarische hamburger.
Dit is wel wat sneu want ze krijgen beiden drie slablaadjes meer en een hand vol groene boontjes. Verder ziet de creatie er precies het zelfde uit als mijn broodje hamburger speciaal. Wat we eerder al geconstateerd hadden, het smaakt ons uitstekend. Niet dat het een ster waard is maar toch.

De gasten in deze uitspanning zijn ook zeer markant te noemen. Zelden heb ik zo’n bont gezelschap meegemaakt als in deze tent. Gezin dat de lunch eet met de volledige uitrusting winterweer aan. Een vrouwen gezelschap, vooral grijs, permanentje in, brillen op de kleine neusjes die je alleen maar kent van oude films, kleren die volgens mij nog nooit in de mode zijn geweest en om over de winter overschoenen maar niet te spreken. En een aantal lokale heren die vergroeid zijn aan stoel en tafel. Ik denk dat de regisseur van, In de naam van de Roos, hier zijn figuranten voor het klooster vandaan heeft gehaald. Dit gehele tafereel zit in een uitspanning die is aangebouwd op het terras wat naast een huis staat.

Met de lunch achter de knopen en een hele ervaring rijker gaan we opzoek naar de windmolens in aanbouw. De paden worden smaller en ruiger. Moeder aarde bestaat hier uit zeer zware kleigrond. In de winter met temperaturen ver onder nul is het geen enkel probleem om over de kleigrond heen te komen. Natuurlijk is het nu net dooiweer en de bovenste laag van de grond zo zacht als boter. Nu laat de Dodge haar waarde zien en brengt ons zonder enige problemen bij de eerste molen in aanbouw. Alle delen voor de windmolen zijn al aanwezig. Je moet dan denken aan wieken, generator met tandwiel kast en toren segmenten. Deze delen zijn voor dit type windmolen enorm groot. De wieken zijn 43 meter lang en grootse doorsnede 3,5 meter. De generator en tandwielkast zijn 10 meter lang 4 meter hoog en 4 meter breed. De doorsnede van de toren segmenten ruwweg drie en halve meter en 20 meter lang. Op deze plek worden er 4 segmenten gebruikt.

Nu we er zijn willen we graag even kijken en voelen aan de delen. Na een aantal stappen buiten de verwarmede auto, weet de koude en harde wind zich te melden. Ook moeder aarde wil ons graag vast houden. De grond aanwas onder de schoenen wordt met elke stap groter. De klei laat zich eigenlijk niet meer van de schoenen verwijderen. Nu we zo dicht bij het doel zijn zetten we door en bekijken elk onderdeel met veel passie. Je kan zien dat mijn collega’s uit India niet geboren zijn voor deze omstandig heden. Hoewel stevig ingepakt met vele lagen katoen en een dikke USA jas aan, zie ik deze mannen blauw worden van de kou. Ook ik moet bekennen dat als je hier langer dan een half uur buiten bent het niet mee valt om warm te blijven. Het is haast niet voor te stellen hoe het dan zou zijn met 30 graden onder nul.

Ik heb een groot respect voor de mensen die hier met paard en wagen over de woestenij zijn getrokken. Zo tussen alle buffels door en het winterweer trotserend. We zijn het er snel over eens, dit is een buffel land.

Hulde Gosse