Moeder wat ie het heet

India is weer in aantocht en ik maak me gereed om af te reizen. Deze keer is het peinzen en veinzen wat er mee moet in de koffer. In ieder geval lichte zomer kleding, want de berichten geven veel warmte weer in Vadodara.

De reis gaat via Zürich naar Mumbai. In het vliegtuig wordt India al zichtbaar door de reizigers. Veel mensen gaan naar hun familie op vakantie in hun geboorte land. Uiterlijk verraad zich niet, en geur in het specifiek al helemaal niet.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik op Mumbai ben aangekomen. Het proces van upgraden is nog steeds in haar volle omvang bezig. Eenmaal door alle controles heen is een klein knikje genoeg om de chauffeur te duiden dat ik de man ben waar hij opstaat te wachten. Verwonderlijk eigenlijk, dat je snel de lichaamstaal overneemt en dat de ander het ook als zodanig herkent. Hectisch is het nog steeds, bij de uitgang proberen ook anderen als de chauffeur nog steeds je koffer te dragen.

Het achterin zitten in een voertuig, dat voor ons als Nederlanders het stuurwiel op de andere kant heeft zitten, nog steeds een belevenis en zeker in het ongelofelijke drukke metropool waar alleen het recht van de grootste schijnt te gelden. Gewoon over je heen laten komen en dan gaat het gewoon goed.

Het guesthouse waar ik in mag slapen is een nieuwe aanwinst voor het bedrijf. Gelukkig staat er een bed en daar mag ik het mee doen. De volgende ochtend zijn de bouwvakkers al vroeg druk in de weer om de puntjes op de i te zetten. Het water is er nog net niet afgesloten maar je zou haast denken dat iemand bezig is om de kraan af te sluiten. Behendig vang ik het laatste water op in een bekertje en kan daarmee mijn haar nog uitspoelen. Op weg naar de eind bestemming verbaas ik me weer over de grote mate van vindingrijkheid van de Indiërs. Obstakels zijn er genoeg onderweg, toch weet iedereen zijn weg om dat te omzeilen.

De aankomst in Vadodara is erg plezierig, het ontvangst comité heeft goed zijn best gedaan en ik wordt geheel in de watten gelegd en zo hoort het ook natuurlijk. De plannen die ik had komen goed terecht en we maken goede vorderingen. De dagen zijn lang en buiten het kantoor om, ook erg warm. In het hotel brand de airco zo hard dat ik het na een uur zo koud heb als in Minnesota in de winter. Gelukkig zit er een knop op en is uitzetten de enige juiste optie. Lekker zweten in bed en met het uur een beetje opschikken want anders lig je in je eigen zweet.

Dineren doe ik op het dak van het Hotel, geweldige ambiance levende muziek en geweldige bediening. Meestal staan er bij deze gelegenheden grote ventilatoren te brullen. Hier hebben ze het opgelost door elleboogstoom aangedreven waaiers en dat doet me herinneren aan de serie “Moeder wat is het heet”.

Hulde Gosse