Kilemanjaro

Na een prettige vakantie in Scandinavië en een paar weken lekker gewerkt te hebben in Hengelo mag ik weer op pad richting Pipestone. De routine van koffer pakken zit er weer snel in en het blijkt allemaal te passen in een koffertje en een tas. Dus geen gedoe met wachten op bagage in Minneapolis / Sint Paul en Sioux Falls. De reis begint voorspoedig, Flying Blue gold doet wonderen op schiphol en voor dat ik er ook maar erg in heb sta ik achter de douane. Tijd voor koffie en wat email verkeer versturen in de Crown Lounge van de KLM. Ja, het reizen wordt haast een plezierige bijeenkomst.

De stoel in het vliegtuig (airbus) lijkt groter dan ik het in gedachten had. Er komt een echte dame naast me te zitten die zich voorstelt als Elisabeth, wonder schone naam voor een dame met respectabele jaren achter zich. Elisabeth komt uit Finland en blijkt minister van Defensie te zijn of geweest. Finnen spreken Engels met een zwaar accent en ik kon ruiken dat zei haar afkomst niet verloochend als het om vereren van een bepaalde godheid gaat. Bij de eerste ronde koude dranken wist zij op een handige manier meer flesjes wodka te bemachtigen dan de doorsnee reiziger. Hoe ik ook mijn best deed om vriendelijk niet te willen luisteren naar alle onverstaanbare verhalen, de verhalen bleven komen. Gelukkig moesten de handen gewassen worden of de neus gepoederd dus was ik even bevrijd.

Aan de andere kant zat een vriendelijke donkere dame, ze had al een paar keer meelijwekkend naar me geknikt, nu lachte ze opnieuw naar me. Hier zag ik een mogelijkheid om onder de Finse terreur uit te komen. Edith komt uit Tanzania en is onderweg naar de zelfde bijeenkomst in Callafornia als de drinkende Finse. Een bijeenkomst voor vrouwen en over vrouwen. In ieder geval Edith helpt me om uit de woordenstroom te blijven. Defensie gaat zitten en zegt nog driewoorden en valt in slaap op mijn stoel. En zo reis ik verder in goed gezelschap, en wordt goed onderhoudend over familie en foto’s bekijkend naar de tussenstop.

Op de eindbestemming wordt ik opgehaald door twee collega’s, we eten een steak in het magnolia steakhouse. Het hotel, de calumet, heeft problemen met de verwarming. Goed gemutst met een straal kacheltje ga ik de kamer binnen. Omdat ik nagenoeg de enige gast ben heb ik de suite. Een leuke kamer als de verwarming het doet, nu zijn de te verwarmen kubieke meters wel erg groot. Gelukkig brengt de eigenaar me een paar extra dekens en krijgt het logeren in een onverwarmd hotel een extra dimensie. Het doet me herinneren aan thuis waar ik ook op een onverwarmde kamer sliep. 10 graden onder nul is erg koud en zeker wanneer het een storm waait. De dekens houden me lekker warm en ik droom die nacht dat Edith me voor gaat op de Kilemanjaro.