Vertrouwen in BMI

Zonder dat je er bij nadenkt gaan vele dingen om je heen altijd goed. Zo komt er altijd water uit de kraan en begint om acht uur s’avonds het nieuws. Reis je in Nederland met het openbaar vervoer wordt het opeens een stuk minder comfortabel. Je gaat nadenken over het nieuws van acht uur s’avonds dat de NS zoveel procent op tijd rijdt. Je kunt er behoorlijk zenuwachtig van worden als de trein waarin je zit op een ongebruikelijk treinvak langzamer gaat rijden. Moet je nog een vlucht halen, zou je kunnen beginnen te hyperventileren.

Op de een of andere manier heb je dat minder als je in een vliegtuig zit. Vertraging is vervelend, toch niet onoverkomelijk. Nu had ik op de vlucht naar Mumbai geen problemen. Mooi op tijd op schiphol, zo in een keer door alle controles. Ook het inchecken ging mooi vlot. Deze keer reis ik maar met een koffer, in vak termen heet dat klein reizen. Blijkt nu dat dit kleine koffertje, wat bij elke maatschappij zo mee kan in de het reizigers gedeelte van een vliegtuig, bij BMI net 1 cm te breed zijn. En moet mee in het ruim. Je kunt wel lopen mokken maar daar mee kom je niet mee in India. Dus pak ik paspoort, geld, twee boeken, instapkaarten, nacht bril en laptop uit mijn vertrouwde metgezel. Eenmaal in het vliegtuig verbaas ik me over de grote sporttassen die blijkbaar zomaar meekunnen. Het zijn geen trolleys dus die hoeven niet in het meet rek. Het reis gevoel kan beginnen, en we staan om onbekende reden drie kwartier te wachten ergens op het schiphol terrein.

Eenmaal aangekomen op Londen, een overstap naar Mumbai. Ongelukkig genoeg moet iemand met zijn hele gevolg van boord vanwege hart problemen. En wordt het hele vliegtuig onderworpen aan een veiligheidscontrole. Alle bagage van deze mensen moet van boord dus ook uit ruim. De volgende vertraging van anderhalf uur is een feit.

Na een meer dan comfortabele vlucht komen we met een dik uur vertraging aan op Mumbai. De controles gaan voorbarig snel en ik sta met smart te wachten op mijn kleine metgezel. Uiteindelijk wordt de band stil gezet en het vervelende gevoel wat ik al had is werkelijkheid geworden. Geen zwart koffertje, heeft het niet kunnen halen in Londen of is het slachtoffer geworden van een gevaarlijke status. Gedeelde troost is halve troost, en er zijn meer die zonder bagage op Mumbai staan.

Nu kunnen de bureaucraten aan het werk. Formulier na formulier moet worden ingevuld. Een mooie hoeveelheid stempels bij twee verschillende punten complimenteren het geheel. Eindelijk na anderhalf uur je vooral niet kwaad maken kan ik mijn chauffeur gaan opzoeken. Toch sta je dan na 36 uur later geheel verbaasd te kijken, als een vriendelijke jonge man de koffer overhandigd en je bedankt in het gestelde vertrouwen in BMI.