Zondagavond

Het hotel blijft onverwarmd en alleen het straalkacheltje geeft enige bron van verwarming. Natuurlijk geven de extra wollen dekens de extra dimensie van het logeren in den vreemde. De gang naar de badkamer is vooral in de ochtend een koude onderneming, de kleine witte groezelige tegeltjes voelen aan als ijsklontjes onder de verwarmde zolen van mijn voeten. Op een ochtend had ik bedacht dat ik eerst de sokken aan zou doen, edoch niet in het geheel een succes. De extra dikke gebreide exemplaren blijken van Gepke te zijn en passen niet om mijn kleine dikke tenen.

Het geluk lacht me toe dat op zaterdag de fabriek open is en dat er een mooie stapel werk klaar ligt. Hoef ik de rapporten in ieder geval niet te schrijven aan een tafeltje in het café of nog erger op de hotel kamer. Nee, lekker warm in een verwarmd kantoor waar met de regelmaat van de klok een aardige collega een kopje koffie inschenkt. Deze koffie gezet in een oerdegelijke replica van wat er vroeger bij mijn ouders op het aanrecht stond. Koffie zoals we dat gewend zijn, niet dat slappe aftreksel wat meer op thee lijkt en waar hoogstwaarschijnlijk een koffie boon per ongeluk in terecht is gekomen. Koffie zoals koffie bedoelt is.

Avondeten, is een klein feestje. Je mag van de kaart een gerecht uitzoeken en het wordt uitgeserveerd. Aardappelen met jus, vlees van ongekende omvang en een sla kom vol waar wij normaal gesproken een volledige huishouding van laten eten. Deze avond is het voor onze Indiase collega’s die hier ook in Pipestone zijn, het nieuwjaar festival. En gelukkig net als bij ons in Nederland moet er vuurwerk worden afgestoken. In de staat Zuid Dakota kun je het hele jaar vuurwerk kopen en dat is dan ook gedaan. We gaan gezamenlijk in een aantal auto’s naar een grote boerderij waar we vriendelijk onthaald worden met een uit de kluiten gewassen kampvuur en blaffende honden. Het lichtfeest is en echt feest, het vuurwerk wordt met veel allure door de Indiërs afgestoken. Ongevaarlijk is het niet in zijn geheel en menig maal moeten we aan de kant springen voor de grote klappers. Moe en voldaan kruip ik in mijn warme nest.

Zondagochtend nog even de puntjes op de i zetten en we vertrekken naar de ongelofelijke winkels in Sioux Falls. Alles is er haast te koop zou je denken en dat op zondag. Middenstanders van de thuisbasis zouden graag willen dat zij zoveel drukte zouden hebben op en koopzondag als hier. De meest vreemde mensen zie je winkelen, of boodschappen doen. Het verschil tussen deze twee is het volgende. Winkelen doe je omdat je niets hoeft en boodschappen doen is een moetje. Wij vergapen ons aan de hoeveelheden die aangeboden worden. Of het nu geweren of gepelde tomaten zijn de aantalen zijn enorm.

Omdat de zaterdagavond een latertje was wilden we nu vroeg in de mand. Even dineren in de plaatselijke verwarmde pub en dan naar bedje toe. Blijkt dat de Minnesota Vikings, de voetbalploeg uit Minnesota, tegen de Seattle Seahawks gedurende het avondeten met grote getallen wint. Dit laat de andere bezoekers van de pub niet in het geheel ongemoeid. Langzaam maar zeker gaan ook wij op in het feestgedruis. Plaatselijk bier smaakt naar een aantal steeds naar meer en de avond krijgt een feestelijke tint. Tien uur scherp worden wij verzocht de pub te verlaten want aan deze kant van de weg moet alles na tienen dicht zijn. De plaatselijke feestgangers begeleiden ons zo naar een uitspanning onder het befaamde plaatselijke hotel. Feesten met de jas aan en de muts op, je zou haast denken dat het zuidelijke feest van februari naar oktober is verhuisd. En o wat hebben we een lol. Gelukkig voor de drie musketiers dat het doek hier om 24.00 uur scherp valt en hebben we een geheel ander zondagavond beleefd dan verwacht.

Hulde Gosse